शौलही गिबा येथे आपल्या घरी गेला. ज्या सैनिकांच्या मनांस देवाकडून स्फूर्ती झाली ते
त्याच्याबरोबर गेले. (1 शमुवेल 10:26).
या वचनात काय म्हटले आहे यावर काहीं क्षण विचार करा. देवाने त्यांना स्फूर्ती दिलीं, किंवा
देवानें त्यांना स्पर्श केला. बायकोने नाही. मुलाने नाही. पालकाने नाही. सल्लाकाराने नाही.
तर देवाने. देवाने त्यांना स्फूर्ती दिलीं/स्पर्श केला.
त्यानें जो जो विश्वात अपरिमित सामर्थ्याचा धनी आहे. अनंत अधिकार आणि अनंत ज्ञान आणि
अमर्याद प्रेम आणि अमर्याद चांगुलपणा आणि अमर्याद पवित्रता आणि अपरिमित न्याय
असलेला. त्या देवानें त्यांच्या मनांस स्फूर्ती दिलीं.
बृहस्पतिचा परिघ रेणूच्या काठास कसा स्पर्श करतो? त्याच्या नाभीत प्रवेश करणे तर दूर
राहिले?
देवाचा स्पर्श किंवा त्याचे मनांस स्फूर्ती देणे अद्भुत आहे, केवळ यामुळे नाही की स्पर्श करणारा
वा स्फूर्ती देणारा देव आहे, तर यामुळे देखील की तो स्पर्श आहे. हा एक वास्तविक संबंध आहे.
त्या स्पर्शाचा संबंध आमच्या मनांशी असणें हे अद्भुत आहे. स्पर्शाचा संबंध देवाबरोंबर आहे हे
अद्भुत आहे. आणि तो वास्तविक स्पर्श आहे हे अद्भुत आहे.
शूर पुरुषांना उद्देशून फक्त बोलले जात नव्हते. त्यांच्यावर केवळ दैवी प्रभाव टाकीला जात
नव्हता. त्यांची केवळ भेंट घेऊन निवड केलीं गेलेली नव्हती. देवाने, आपल्या अमर्याद
कृपाळूतेने, त्यांच्या मनांस स्फूर्ती दिलीं. देव इतका जवळ होता. तरी ते भस्म झाले नाहीत.
मला तो स्पर्श आवडतो. मला तो आणखी हवा आहे. माझ्यासाठी आणि तुम्हा सर्वांसाठी. मी
प्रार्थना करतो की देवानें मला त्याच्या गौरवाने आणि या गौरवाप्रीत्यर्थ नव्याने स्पर्श करावा.
मी प्रार्थना करतो की त्याने आम्हा सर्वांच्या मनांस स्फूर्ती द्यावी.
ओहो, देवाचा तो स्पर्श मिळावा! जर तो स्पर्श अग्नीसह करण्यांत आला, तर तसेच व्हावे. जर
तो पाण्याने केला जात असेल तर असेच व्हावे. तो वाऱ्याने केला जात असेल तर तो तसाच
व्हावा. जर तो मेघगर्जना आणि विजांच्या कडकडाटासह होत असेल, तर आपण तो समर्पित
अंतकरणाने घेऊं.
हे परमेश्वरा, ये. इतक्या जवळ ये. भस्म कर आणि भिजव आणि वार कर आणि चुरगळा कर.
किंवा शांत आणि मंदपणे, ये. ये. आमच्या अंतःकरणास स्पर्श कर.